Park
Bukowy
(wejscie na jego teren znajduje sie obok Centrum Kultury „Krokus”)
- to jedno z najpiekniejszych miejsc na szlaku. Uwage zwraca muszla
koncertowa oraz amfiteatr, który tworza drewniane lawki
usytuowane na zboczu parkowego wzgórza. Wokól roztacza
sie wspaniala, parkowo-lesna sceneria, gdzie wsród bujnej
roslinnosci dominuja okazy starych, wysokich i rozlozystych buków.
Codziennie spotkac mozna kuracjuszy i mieszkanców Jedliny,
którzy spaceruja po licznych, dobrze utrzymanych sciezkach.
Kiedy jest cieplo i swieci slonce, przychodzacych jest jeszcze
wiecej, glównie po to, by zazyc slonecznej kapieli.
Ciekawa jest historia tego miejsca.
Poczatek dal mu niewielki park - liczacy 10 hektarów (z
placem zabaw i stawem), zalozony w XIX wieku na tylach zespolu
willowo - ogrodowego przy obecnej ulicy Warszawskiej nr 2. Pieniadze
na ten cel wylozyl kupiec Teodor Düring, który jednoczesnie
byl inicjatorem powstania parku. Z czasem zyskal on status parku
zdrojowego. Zwiekszono jego powierzchnie. Stalo sie to z inicjatywy
i fundacji wlasciciela uzdrowiska - Engelsa, w 3 cwierci XIX wieku.
Park uzdrowiskowy
zostal powiazany sciezkami spacerowymi ze stokiem góry
Rzepisko (560 m n.p.m.). W efekcie, w 1899 roku jego powierzchnia
miala 28 hektarów. Jednoczesnie pojawily sie nowe lawki,
punkty widokowe, fontanna, oczka wodne i inne urzadzenia.
W tym miejscu
wypada wspomniec o Carlu Beinercie. On takze fundowal i zakladal
tereny parkowo-rekreacyjne w Jedlinie Zdroju.
W 1840 roku, zalozyl obok swojej posesji (obecnie Plac Zdrojowy
nr 6) miejsce spacerowe z lawkami - tzw. Chamisso Platz, upamietniajac
w ten sposób poete i pisarza niemieckiego Adelberta Chamisso,
który goscil w Jedlinie Zdroju w latach 30-tych XIX wieku.
Potem - w latach 1848/1849, urzadzil dla kuracjuszy tzw. Karlshaim
- kolejny teren parkowo-rekreacyjny (powyzej obecnej ulicy Poznanskiej),
obecnie Park Pólnocny.
